www.grocal.pl

Podczas jednej, bardzo przyjemnej niedzieli spędzonej w centrum Gdańska trafiliśmy na taki pojazd pływający.

II Festiwal Teatrów Muzycznych to cykliczna impreza organizowana przez Teatr Muzyczny w Gdyni. W tym roku wydarzenie to miało miejsce w dniach 17-26 kwietnia. Na deskach TM w Gdyni, Teatru Miejskiego w Gdyni, Kwidzyńskiego Centrum Kultury i Centrum Kultury i Sztuki w Tczewie prezentowali swoje możliwości artyści zaproszonych teatrów muzycznych z całej Polski. Serwis moje-musicale.blog.onet.pl na bieżąco śledził festiwalowe wydarzenia, a recenzje poszczególnych spektakli i raporty z ważniejszych wydarzeń pojawiały się niemal z prędkością błyskawicy. Większość tekstów napisała Dagmara 'czarownica’ Nakielska, ale znajdą się też moje fotografie i recenzje. Oto lista aktualnie umieszczonych informacji:

• Teatr Rozrywki z Chorzowa – Jesus Christ Superstar
• Teatr Muzyczny z Łodzi – Yentl
• Teatr Muzyczny z Lublina – Skrzypek na dachu
• Gliwicki Teatr Muzyczny – Ragtime
• Teatr Studio Buffo z Warszawy – Wieczór latynoski
• Teatr Muzyczny z Poznania – Phantom (na podst. „Upiór w Operze” Gastona Leroux)
• Teatr Muzyczny CAPITOL z Wrocławia – Opera za trzy grosze
• Teatr Muzyczny CAPITOL z Wrocławia – Rzecze Budda Chinaski (poza konkursem)
• Opera na Zamku ze Szczecina – Rent
• Teatr Muzyczny z Gdyni – Chicago
• Festiwal Teatrów Muzycznych – nagrody jury
• Festiwal Teatrów Muzycznych – nagrody publiczności

Warto również zajrzeć do galerii fotografii zrobionych w czasie festiwalu zarówno przeze mnie, jak i przez czarownicę.

Na musicalowym blogu czarownicy pojawiła się kolejna recenzja mojego autorstwa. Tym razem „na tapetę” wziąłem „Tajemniczego Mr Love”, którego premiera w Teatrze Muzycznym w Gdyni miała miejsce w zeszły piątek. Kolejna recenzja, kolejny nie-musical w TM i kolejne, pozytywne opinie. Ale po szczegóły zapraszam do samej recenzji. Miłego czytania!

Dlaczego wspomniałem o Eriku von Markoviku, czyli „Mysterym”? George James Love – tytułowy bohater omawianej przeze mnie sztuki, to właśnie taki tragiczny „Mystery”. Całą swoją energię poświęca jednemu celowi – uwieść, ożenić się, spędzić noc poślubną, okraść i porzucić. Taki „Mystery” z początku XX wieku.

czytaj dalej…

Pewnie wielu z Was orientuje się, że jednym z moich niedawnych odkryć kulturalnych są musicale. Kilka z nich opisywałem już pokrótce na tej stronie internetowej. Były to jednak maleńkie wzmianki. Takie „5-minutowe recenzje”. Ostatnimi dniami dostałem ciekawą propozycję współpracy od autorki poczytnego bloga poświęconego musicalom – moje-musicale.blog.onet.pl. Dagmara 'czarownica’ Nakielska zaproponowała mi – na razie na próbę – napisanie paru recenzji wystawianych w Teatrze Muzycznym w Gdyni sztuk. Na pierwszy ogień poszły „Szalone nożyczki”. To zwariowana, komediowa farsa o detektywistycznym zacięciu. Bardzo nietypowa, bardzo… interaktywna i warta obejrzenia. Do tego – to nie musical :) A sama recenzja? Proponuję zajrzeć na stronę czarownicy.

W Księdze Rekordów Guinnessa znaleźć możemy wiele ciekawych osiągnięć, przekraczających ludzkie wyobrażenie. Jest więc i wzmianka na temat najdłużej wystawianego w Stanach Zjednoczonych spektaklu teatralnego. O czym mowa? – Odpowiem za Was. To „Sheer Madness”.

czytaj dalej…

If you are a Comodo Personal Firewall user and you are also an active player on Valve’s Steam platform then you may have an issue with Friends panel on Steam unable to connect to the server. First you will see an information about connecting to Steam servers and then you will end up with an information that states: „No network connection could be made to the Steam servers. Steam will automatically retry connection until the service becomes available.” You may think, that the problem lies somewhere on Valve’s side but that’s not true. It’s your Comodo Firewall that’s messing around. All you need to do is to disable „Block fragmented IP datagrams” option under Firewall -> Advanced -> Attack Detection Settings -> Miscellaneous. This location is valid for Comodo Firewall 3.0.

No cóż… Mamy różne zestawienia, różne tytuły Gry Roku, więc dlaczego ja nie mogę wydać swojej, subiektywnej i całkowicie niezależnej od nikogo opinii? Mogę i to właśnie zrobię.

Na początek kilka słów wyjaśnienia. Po pierwsze – nie mam zbyt dużo czasu na granie. Nie wynika to z mojej niechęci do tego typu rozrywki ale po prostu życie mi na to nie pozwala. Poza tym – wbrew pozorom – potrafię zorganizować swój wolny czas na inne sposoby. Staram się jednak od czasu do czasu wygospodarować co nieco czasoprzestrzeni i przeznaczyć ją na tradycyjne, bezstresowe granie. Opierając się na tych skrawkach doświadczeń postaram się stworzyć TOP-10 2008.

W 2008 roku trafiło w moje ręce wiele ciekawych tytułów. Po raz pierwszy w historii nie są to jedynie gry na PC. Na mojej półce znalazły się także produkcje przeznaczone na Nintendo DS i Xbox 360. Najciekawszą dziesiątkę przedstawiam poniżej.

10. Fallout 3 (PC)

Trzeba pamiętać, że jestem starym, zramolałym graczem, który pamięta wersję demo Fallouta dodaną na CD dołączonym do jednego z pierwszych numerów CD-Action. Fallout 3 to niestety nie jest gra, której oczekiwałem. Gdyby jej tytuł brzmiał np. Atomic DC czy Megaton Adventures, to nie miałbym żadnego żalu do twórców. Fallout 3 nie ma ani grama ducha swoich poprzedników. Jest dobrą grą ale złym Falloutem.

9. Fable II (X360)

Gra RPG, która miała pozwolić na wiele. W sumie nawet pozwala ale po pewnym czasie przestaje to bawić, bo nie ma to odzwierciedlenia w rzeczywistej grywalności. RPG Molyneux daje możliwość bycia złą lub dobrą postacią pokazując jednocześnie, że wybór faktycznie ma jakiś wpływ na grę. Niestety główny wątek gry jest zbyt oderwany od możliwości jakie dawać może szeroko pojęta swoboda w działaniu. Uproszczenia w rozwoju postaci, irytująca postać psa towarzyszącego nam w rozgrywce (I’m a cat person, BTW!), rozgrywka polegająca na regularnym wciskaniu przycisku na padzie sprawia, że z pozoru złożona gra staje się prymitywną przygodówką w stylu od punktu A do punktu B. Plusy? Fenomenalna grafika, muzyka, angielski dubbing i miłe początki odkrywania możliwości gry.

8. King’s Bounty (PC)

Gra w sam raz dla mnie. Turówka. Można przez godzinę klepać projekt w PHPie a potem na 10 minut skoczyć do gry i wykonać jakiś quest lub rozegrać bitwę a może nawet tylko przesunąć jedną jednostkę i „alt-tabnąć” z powrotem do pracy. King’s Bounty jest piękną, klasyczną grą. Nie ma tu wydumanych rozwiązań, megabajtów tekstur, HDRów, wymyślnych akcji, nowatorskich rozwiązań. To po prostu perełka z przeszłości ubrana w dzisiejsze szaty. Na takim silniku spokojnie widziałbym faktycznego Fallouta 3.

7. Assassin’s Creed (PC)

Przy okazji rejestracji tej gry wziąłem udział w konkursie, w którym wygrałem książkę o wyprawach krzyżowych. Tematyka dość popularna i lubiana przez wielu ludzi. Uwielbiam Królestwo niebieskie Scotta i polubiłem również Altaira. Gra jest pięknie wykonana, fabuła nawet wciąga a tapeta z Jade Raymond swego czasu nie schodziła z mojego pulpitu ;) Acha! Assassin’s Creed na PC, to jedna z niewielu gier w którą na blaszaku lepiej grało mi się padem.

6. Lost Odyssey (X360)

Klasyczny, japoński RPG na niejapońską konsolę. Dwa nazwiska, które stoją za tym tytułem gwarantują rewelacyjną zabawę – twórca Final Fantasy Hironobu Sakaguchi oraz kompozytor muzyki do owej serii – Nobuo Uematsu. W Lost Odyssey znajdziemy wszystko, co w jRPGu znaleźć powinniśmy: turowy system walki z tzw. ATB urozmaicony w tym przypadku specjalnym, zręcznościowym elementem, epicką (jak ja nie lubię tego słowa) aczkolwiek typowo liniową fabułę dodatkowo wzbogaconą przez fenomenalne, krótkie opowiadania autorstwa Kiyoshi Shigematsu, rewelacyjną muzykę i mnóstwo miejsc, mapek, postaci, przedmiotów, uzbrojenia itd. W oczekiwaniu na Final Fantasy XIII warto pograć w coś, co wygląda na produkt Square Enix a de facto nim nie jest.

5. Chrono Trigger (NDS)

Jedyna gra w zestawieniu, która nie dość, że wygląda jak na SNESa, to do tego gra się w nią na małych ekranikach przenośnego Nintendo, czyli na DS. Chrono Trigger, to niemal czysta konwersja tytułu z SNESa. Po raz pierwszy oficjalnie w Europie, po angielsku (a nie w engriszu), bez większych zmian. Jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza gra Squaresoftu. Nazwiska? Dwa z gry opisanej wcześniej :) Do tego jeszcze dizajn postaci stworzony ręką Akiry Toriyamy, czyli taty Dragon Balla. Naprawdę warto zagrać. Dla fanów jRPGów, to chyba „a-must-have”.

4. Mirror’s Edge (X360/PC)

Jedna za najbardziej oryginalnych pod względem pomysłu i wykonania gier roku 2008. Najnowszy Unreal Engine, sterylnie wyglądające dachy wieżowców orwellowskiego miasta, fabuła autorstwa córeczki pana Pratchetta (tego od Świata Dysku) i zwinna kurierka Faith Connors biegająca po dachach w stylu parkour. Gra jest ciekawa, da się w nią grać na padzie (mało strzelania – więcej biegania i skakania) i wbrew pozorom nie jest tak irytująca jak twierdzą recenzenci. Ma niestety jedną wadę. Jest krótka. Wynika to zarówno z fabuły jak i z charakteru samej gry zmuszającej do pokonania poziomu jak najszybciej i z jak najmniejszymi problemami. W moim rankingu wysoka pozycja za oryginalność.

3. World of Warcraft: Wrath of the Lich King (PC)

Drugi dodatek do WoWa. Dużo można mówić o tej grze? Ostatni bastion gamingu na PC. Kolejne euro wysysane przez Activision-Blizzard. Wszędzie kryzys a oni są na plusie. Coś jednak ciągnie mnie raz na jakiś czas do odwiedzenia Azeroth. Wrath of the Lich King przynosi sporo: nowy kontynent, nową klasę bohaterską – Death Knight, achievmenty i wszystko to, co do tej pory stanowiło o sile World of Warcraft. Nic to Oleńka, trza wracać druida levelować.

2. Left 4 Dead (PC)

Silnik Source na którym śmiga(ł) Half-life 2 ma już swoje latka. Wystarczy jednak dodać niesamowity pomysł i powstaje gra – perełka. Z pozoru niby nic nowego. Musimy przejść poziom pełen zombie. Gdzie więc jest to coś, co odróżnia L4D od innych gier? Po pierwsze, gramy w czteroosobowej drużynie w której każdy jest ważny. Na wyższych poziomach trudności nie ma szans na przeżycie po stracie towarzysza. Po drugie, inteligencja przeciwników a właściwie generatora przeciwników. Mechanizm niczym w Diablo – każde przejście poziomu to przeciwnicy i fale ich ataków w całkiem różnych miejscach czasoprzestrzeni. Oddalisz się od oddziału i już leci na Ciebie sfora diabelnie szybkich nieumarłych rodem z 28 Days Later. Prosta a jednocześnie wymagająca gra, która za każdym razem jest inna.

1. Grand Theft Auto IV (X360)

Do dnia dzisiejszego grałem jedynie w GTA i GTA2. Seria zapoczątkowana przez dodanie numerka „3”, w której nagle ze zwykłego złodzieja samochodów przeistaczamy się w półprofesjonalnego bandytę, była dla mnie nie do przełknięcia. Tak też myślałem o GTA IV. Do czasu. Tak jak ciężko krytykować Radio Maryja nie słuchając go, tak ciężko było mi wydać opinię o GTA IV nie grając w nią. Skoro moja decyzja o przyznaniu tytułu Grocalowej Gry Roku 2008 padła na przygody Niko Bellica łatwo się domyśleć, że wcześniejsze moje negatywne odczucia obróciły się o 180 stopni. GTA IV to nie jest symulator bandyty, symulator Nowego Jorku, zlepek kilku mini gierek, misji, postaci i fabuły. GTA IV to wykonana z rozmachem i pomyślunkiem satyra (a może przejaskrawiona prawda?) na to, co pozostało z szumnego niegdyś amerykańskiego snu. Zamiast rezydencji – dziupla z karaluchami, zamiast biznesu – legalne ciułanie zielonych przez 18 godzin na dobę lub „easy money” z ryzykiem odsiadki, deportacji lub kulki w głowie, zamiast pięknych kobiet – dziwki, striptizerki albo i zwykłe dziewczyny z niemniejszymi problemami niż szukający swego miejsca w USA Niko. Warto na GTA IV spojrzeć nieco głębiej niż na zwykłą grę. Welcome to America!

Tak więc tytuł Grocal’s Game of the Year 2008 idzie w ręce panów i pań z Rockstar za ich Grand Theft Auto IV.

Dorzucę jeszcze dwa tytuły.

• Niespodzianka roku – World of Goo, za pokazanie niesamowitych możliwości programistycznych połączonych z grywalnością na poziomie Tetrisa.
• Rozczarowanie roku – Spore, za rozdmuchane do granic możliwości a w efekcie niespełnione oczekiwania oraz drakoński DRM jak zwykle w takich przypadkach walący po jajach (tudzież – bo ja wiem – piersiach?) legalnego użytkownika.